ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΥΘΑΙΡΕΤΗΣ ΔΟΜΗΣΗΣ

Η αυθαίρετη δόμηση στην Ελλάδα έχει τις ρίζες της σε ποικίλα οικονομικά και πολιτικά αίτια. Έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις μετά την Μικρασιατική Καταστροφή με την εισροή πληθυσμών, και τις επόμενες δεκαετίες με την απρογραμμάτιστη εγκατάσταση βιομηχανιών εντός ή στα πέριξ των πόλεων. Ταυτόχρονα με την ανάγκη για στέγαση δεν πραγματοποιήθηκε μέριμνα για δημιουργία φθηνής στέγης, με αποτέλεσμα την αυθαίρετη και ακανόνιστη δημιουργία ολόκληρων οικισμών.

Οι προσπάθειες του Κράτους για απάλυνση των συνεπειών της αυθαίρετης δόμησης χρονολογούνται ήδη από το 1968 και έχουν περάσει από διάφορα στάδια, με κυριότερα ορόσημα: 

• το Ν. 651/1977 ο οποίος απαγορεύει την κατάτμηση μεγάλων οικοπέδων σε μικρά και επιβάλλει τη συνοδεία τοπογραφικού διαγράμματος στα συμβολαιογραφικά έγγραφα ακινήτων.

• το Ν. 1337/1983 (Νόμος Τρίτση) ο οποίος εισάγει τον μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμενο διαχωρισμό σε παλαιά και νέα αυθαίρετα (προ και μετά το 1983)

• το Ν. 1577/1985 (το Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό του 1985) ο οποίος εισάγει τη δυνατότητα έκδοσης άδειας με καταβολή προστίμου